Choroby kości

Złamanie kości kopytowej (fraktura ossis ungularis)

Przy złamaniu kości kopytowej, która powoduje przerwanie jej ciągłości, linia złamania może sięgać do powierzchni stawowej lub przebiegać poza nią. Mogą wystąpić złamania wyrostka wyprostnego kości kopytowej, brzegu podeszwowego i wyrostków dłoniowych kości kopytowej.
Objawami złamania jest znaczna kulawizna lub brak obarczania kończyny. Może pojawić się obrzęk w okolicy korony.

Przyczynami złamań są:
Niedostateczna wytrzymałość kości kopytowej, brak zrównoważenia kopyta, silne uderzenia.

Postępowanie polega na założeniu opatrunku ochronnego, zapewnieniu miękkiej ściółki, podkuwaniu podkową z podkładką, z przesuniętymi ku tyłowi otworami na podkowiaki.

Złamania zlokalizowane w pobliżu brzegu podeszwowego można leczyć przez usunięcie odłamków kostnych. Złamania wieloodłamowe mają złe rokowania. W niektórych przypadkach stabilizację złamania można uzyskać poprzez zastosowanie metalowych śrub kostnych.

Zapalenie kości kopytowej (ostitis ossis ungularis)

Zapalenia może dotyczyć brzegu podeszwowego kości kopytowej, lecz także obejmować tworzywo podeszwowe tej okolicy. Występuje u koni sportowych.

 Objawem choroby jest skrócony wykrok. W obrazie radiologicznym stwierdza się rozrzedzenie brzegu podeszwowego kości kopytowej i jego nierówność.

Przyczyna choroby jest brak zrównoważenia kopyta, nadmierne jego uderzanie o podłoże i ucisk podeszwy.

Postępowanie polega na zmniejszeniu ucisku na podeszwę, co można osiągnąć poprzez podkucie podkową zwartą z podparciem strzałki ( podkowa sercowata) i zastosowania odpowiedniej wkładki.

Zapalenie kości kopytowej i szpiku (osteomyelitis ossis ungularis)

Przyczyną jest zapalenie bakteryjne kości i części tworzywa kopytowego.

Występuje duża bolesność przy uszkodzeniach  podeszwy wynikających z ucisku i przykurczu ścięgna mięśnia zginacza palcowego głębokiego.
Występują zaburzenia przepływu krwi w kości kopytowej spowodowane jej przemieszczeniem, oraz martwica na skutek ucisku w powikłaniach poochatowych.

Postępowanie polega na usunięciu martwych tkanek, drenażu rany i założeniu podkowy z wkładką.

Czasem z uwagi na silna bolesność konieczna jest eutanazja konia.

Kostniejące okołostawowe zapalenie stawu kopytowego (periartthitis ossificans articulations ungularis)

To zapalenie obejmuje okostną. Pojawiają się narośla kostne dookoła stawu kopytowego. Narośla obejmują wyrostek wyprostny kości kopytowej i powierzchnię grzbietową kości koronowej.

Objawami są zgrubienie i obrzęk nad krawędzią koronową puszki kopytowej i zapalenie stawu kopytowego.
Przyczyna choroby jest złamanie wyrostka wyprostnego kości kopytowej, urazy okolicy palca i wstrząsy spowodowane brakiem amortyzacji.

Postępowanie zachowawcze polega na złagodzeniu wstrząsów związanych z ruchem poprzez obinżenie piętek podkową z przedłużonymi ramionami lub jajowatą podgiętą z tyłu. Można wykonać też zabieg chirurgiczny.

Skostnienie chrząstki kopytowej (ossificato cartilaginis ungulae)

Dotyczy jednej lub obydwu chrząstek w kopycie, w kończynach przednich lub tylnych. Taka choroba częściej występuje u koni zimnokrwistych.
Chrząstka przy obmacywaniu nie wykazuje elastyczności. W badaniu radiologicznym widoczne są ogniska skostnienia.

U koni o postawie zwartej, beczkowatej, bądź zbieżnej(szpowatej) skostnienie powstaje w chrząstce zewnętrznej, a u koni o postawach rozwartej, iksowatej i francuskiej dotyczy to chrząstki przyśrodkowej (wewnętrznej).

Przyczyną choroby są wstrząsy chrząstki przy pracy na twardym podłożu, przeciążenie więzadeł łączących chrząstkę z kością kopytową oraz predyspozycje wrodzone. U starszych koni jest to proces fizjologiczny.

Dąży się do „wyłączenia” mechaniki kopyta, aby strzałka przestała pracować. Nie powoduje ona wtedy bolesnego ucisku na skostniałe chrząstki. Można to uzyskać tarnikując ściany przedkątne i równocześnie podkuwając podkową pantoflową. Leczenie chirurgiczne polega na usunięciu skostniałych chrząstek kopytowych.

Przetoka chrząstki kopytowej (chondritis mortificans catrilagnis ungulae)

Przewlekłe ropno-martwicowe zapalenie chrząstki kopytowej i ochrzęstnej prowadzi najczęściej do powstania przetoki.
Pojawia się ona w okolicy chrząstki kopytowej, na piętkach lub koronie. Wypływa z niej gęsta ropa, o żółtoszarym kolorze. Przetoka otoczona jest szaro czerwona ziarniną. Często zamyka się samoistnie na jakiś czas.

Choroba ma charakter przewlekły, po pewnym czasie przetoka otwiera się ponownie. Kulawizna występuje rzadko.

Wywołana jest przez gronkowce i paciorkowce, rzadziej przez inne drobnoustroje. Bramę wejścia drobnoustrojów stanowią rany i urazy okolicy palca, zwłaszcza chrząstki.

Konia powinno się podkuwać podkową zwartą z podparciem pod strzałkę, podstruganiu lub podtarnikowaniu bolesnej strony puszki kopytowej.

Leczenie chirurgiczne polega na usunięciu zajętej chrząstki przez cięcie nad koroną lub po zdjęciu fragmentu puszki kopytowej.

Przewlekły zespół trzeszczki kopytowej i więzadeł
Jest to proces degeneracyjny obejmujący trzeszczkę kopytową i przyległe elementy, tj. kaletkę kopytową, więzadła trzeszczkowo-kopytowe oraz przyczep końcowy mięśnia zginacza głębokiego palców.

Występuje bolesność w okolicy trzeszczki kopytowej przy dotykaniu czułkami kopytowymi, skrócony krok, odciążanie mięśni zginaczy palca i ustawienie pęciny pionowo. Początkowo występuje nadmierny wzrost rogu w okolicy kątów wyporowych, w późniejszym czasie – zmiany zwyrodnieniowe trzeszczki kopytowej i zwapnienie przyległych więzadeł.

Przyczynami są: nacisk na kaletkę i trzeszczkę kopytową przy przeciążeniach, zwłaszcza u koni sportowych (skoczków), duży nacisk przy małym kącie osi pęcinowo-kopytowej, zaburzenia krążenia.

Postępowanie polega na poprawie kąta osi pęcinowo-kopytowej, podkuciu podkową jajowatą, podniesieniu piętek, założeniu podkowy z plastikową wkładką pełną lub klinowatą. W przykładach nieuleczalnych wykonuje się nefrektomię ( przecięcie i usunięcie części nerwu). Stosuje się leki poprawiające krążenie.

Choroby kopyt są przedstawione w bardzo skróconej formie, która pozwala jedynie na uświadomienie użytkownikowi konia występowania nieprawidłowości. W większości opisanych chorób leczenie należy powierzyć specjaliście.

Talaśka