Appaloosa

Przodkowie konie Appaloosa przybyli z nowego świata razem z hiszpańskimi zdobywcami. Między końmi andaluzyjskimi pojawiły się tarantowate odmiany.

Indiański szczep Nez-Percè mieszkający nad rzeką Palouse na terenach dzisiejszych stanów Waszyngton, Oregon i Idaho, bardzo upodobał sobie nakrapiane konie. Hodowla konia dla Indian była dość opłacalna i łatwiejsza niż łapanie dzikich mustangów. Indianie stawiali koniom wysokie wymagania. Konie powinny ufać bezgranicznie ludziom, jazda polegała tylko na użyciu łydek i dosiadu, ponieważ do polowania za pomocą łuku jeździec musiał mieć wolne ręce.

Biali osadnicy nadali nazwę koniom Indian. Jako konie pochodzące z nad rzeki Palouse, były nazywane „A Palouse", co przekształcona na Appaloosa.

W wyniku wojen z Indianami, nastał koniec hodowli i w 1887 roku ostatni Indianie uciekli wraz z końmi  do Kanady. Podczas podróży wiele koni padło, przetrwały tylko nieliczne, które pozwoliły odtworzyć rasę.

Około 60 lat później biali zaczęli się interesować starą rasą i w 1938 stworzono księgę hodowlaną koni rasy Appaloosa i zaczęto poszukiwania na całym świecie. Po niedługim czasie te konie zaskarbiły sobie sympatię ludzi przez swoją maść, łagodność, inteligencje i chęć do nauki.

W Ameryce wykorzystuje się je do jazdy w stylu western, skoków przez przeszkody i ujeżdżenia. W cyrku uczy się je elementów wyższej szkoły jazdy.

Charakterystka

Wysokość:  145-160 cm

Eksterier:  Dobra muskulatura ciała mała szlachetna głowa z wysokim czołem.

Maść: Tarantowata, rybie oko, lecz zdarzają się konie jednolicie umaszczone.

Pochodzenie:  Ameryka, region Indian Nez-Percè , na terenach stanów Waszyngton, Oregon i Idaho

Ciekawostka: Appaloosa były hodowane przed Indian nad rzeka Palouse do czasu ich wysiedlenia. Od 1938 hodowla została wznowiona w Ameryce, a później na całym świecie. Konie tej rasy są przyjazne, chętne do nauki, nadają się do róznych dyscyplin sportowych.

Justyna Felgenau