Co warto wiedzieć o koniku polskim?

Konik polski to potomek dzikich tarpanów. Ten niewielki koń z charakterystyczną czarną pręgą wzdłuż kręgosłupa jest niestety dość rzadkim widokiem w naszym kraju. Szacuje się, że w Polsce żyje około 1000 sztuk koników, z czego około 70% żyje w hodowlach, w tym prywatnych. Od lat prowadzone są działania, które mają na celu zwiększenie populacji konika polskiego.

Historia konika polskiego

Koniki polskie są potomkami dzikich tarpanów, które w XVIII wieku zostały wyłapane w Puszczy Białowieskiej i przeniesione do zwierzyńca hrabiego Zamoyskiego. W XIX wieku konie te rozdano okolicznym chłopom, którzy krzyżowali je z końmi domowymi.

Na początku XX wieku dwaj naukowcy odkryli w okolicach Biłgoraja konie przypominające tarpany. Dzięki staraniom profesora Tadeusza Vetulaniego, rasa ta została odtworzona i nazwana „konikiem polskim”.

Wygląd

Charakterystyczną cechą koników polskich jest niewielki wzrost (około 110-130 cm). Umaszczenie jest szare (myszate), przez grzbiet przebiega ciemna pręga. Konik ma umięśnioną, krępą budowę ciała.

Próba odtworzenia populacji konika polskiego

Wiele koników polskich przez lata było sprzedawanych do rezerwatów w Holandii, Francji, Belgii i na Węgrzech. Obecnie trwają starania o to, aby odtworzyć populację tego zwierzęcia na terenie naszego kraju. Akcent kładzie się na hodowlę w warunkach wolnowybiegowych, gdzie przez cały rok koniki pozostają na wolnym powietrzu – to sprzyja utrwalaniu biologicznych cech koników, które zanikają w hodowli stajennej.

Koniki wolnowybiegowe są zdrowe, samodzielne i doskonale radzą sobie w trudnych warunkach, nawet zimą. Są przystosowane do życia w surowym klimacie.

Koniki polskie w naturalnych warunkach można podziwiać m.in. na Mazurach oraz na Lubelszczyźnie, szczególnie w okolicach Zwierzyńca.