Powożenie - wszystko zaczęło się w 680 roku p.n.e. ...

Wszystko zaczęło się w 680 roku p.n.e., kiedy podczas XXV Olimpiady Greckiej pierwszy raz odbyły się wyścigi kwadryg. Ich późniejszą formą były rzymskie wyścigi rydwanów. Do Europy dyscyplina ta przywędrowała dopiero w połowie XIX w. Powożenie zostało zapoczątkowane przez króla Anglii Jerzego IV, zaś współczesnym prekursorem dyscypliny został książę Filip. W latach 70.-80. był on zawod-nikiem, który pełnił jednocześnie funkcję Szefa Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej.

Grudzień 1968 to data zatwierdzenia wniosku o utworzenie Sekcji Zaprzęgów na kongresie FEI w Brukseli. Do powstania, a także rozwoju tej sekcji przyczynił się Eryk Brabec wieloletni Sekretarz Generalnego Polskiego Związku Jeździeckiego. Kolejny kongres to szczegółowo opracowane przepisy, które określały i określają zasady rozgrywania zawodów sportowych w powożeniu. Z polskiej stro-ny konsultantem był inż. Czesław Matławski, ówczesny dyrektor Państwowego Stada Ogierów w Gnieźnie, wielce zasłużony dla sportu zaprzęgowego oraz Pierwszy Przewodniczący powstałej w 1969 r. komisji ds. powo-żenia PZJ. Obecnie celem zawodów powożeniowych jest sprawdzanie wartości użytkowej, wytrzymałości, dzielności, temperamentu i charakteru koni. Konkursy te to również kultywowanie tradycji tego sportu jako istotnego elementu kultury narodowej.
Zawody w powożeniu zaprzęgami to trzy konkursy:

Konkurs A – ujeżdżenie
W konkursie ujeżdżenia oceniana jest swoboda regularności chodów, harmonia, impuls, elastyczność, lekkość, łatwość ruchu i prawidłowe wygięcie konia w ruchu. Zawodnicy dostają oceny za styl, dokładność i ogólną umiejętność powożenia zaprzęgiem. Punkty otrzymuje się również za ubiór, stan uprzęży i pojazdu oraz prezentację całego zaprzęgu.
Konkurs rozgrywany jest na czworoboku 100 m x 40 m, zaś zaprzęg wykonuje określony program, który składa się z figur w stępie i kłusie.

Konkurs B – maraton
Cel tego konkursu to sprawdzenie przygotowania koni, ich sprawności, wytrzymałości oraz zręczności powożenia i ogólnych umiejętności zawodnika w obchodzeniu się z koniem. Trasa maratonu to 3 lub 5 odcinków i nie przekracza ona 22 km. W odcinku E,który jest ostatni z całej trasy, znajdują się przeszkody, których liczba waha się od 5 do 8. Zaprzęgi pokonują je w dowolnym chodzie. Tutaj ważna jest szybkość, precyzja i prawidłowość jazdy. W maratonie obowiązuje konstrukcja bryczki typu „maratonowego”, inna niż w konkursach A i C.

Konkurs C – zręczność powożenia
W tym konkursie komisja sprawdza i ocenia kondycję, posłuszeństwo oraz elastyczność koni po maratonie i precyzję powożenia zawodnika. Ten etap zawodów rozgrywany jest na placu, na którym ustawione są przeszkody o ściśle określonych wymiarach. Dlatego w przepisach określona jest szerokość rozstawu tylnych kół dla każdego zaprzęgu. W konkursie C obowiązuje ten sam pojazd i ubiór zawodnika, co w pierwszym konkursie.
Zwycięzca zawodów to zawodnik, który podczas trzydniowych zmagań zgromadził najmniejszą liczbę punktów karnych.

Oprócz typowych zawodów w powożeniu możemy również oglądać pokazy zaprzęgów. Do tego używane są zazwyczaj lekkie pojazdy, które pozwalają łatwiej dostrzec wszystkie walory konia.Ostatnim „rodzajem” powożenia jest powożenie rekreacyjne. W obecnych czasach powstało i nadal powstaje wiele stowarzyszeń, które zrzeszają miłośników powożenia. Ludzie znajdujący się w takim stowarzyszeniu traktują powożenie jako formę rozrywki. Na występy ubierają się w charakterystyczne stroje, które nawiązują do czasów bryczek. Konie zaprzęgane są najczęściej w pojazdy dwu- lub czterokołowe.


Tekst: Karolina Motyl
Zdjęcia: Oliwia Chmielewska