Zrównoważenie konia

Koń, na którym nikt nie siedzi jest w równowadze. Lecz wśród koni, których na świecie jest bardzo dużo można znaleźć bardzo utalentowane ruchowo, o dobrej koordynacji. Czasem także zdarzają się konie sztywne, o słabym grzbiecie, kończynach i koordynacji ruchowej.

Konie, które posiadają defekty takie jak słaby grzbiet, wadliwą postawę kończyn lub inne „uszkodzenia" nie koniecznie muszą być spisane na straty. Dodatkowe obciążenie ciężarem jeźdźca wymaga prawidłowego szkolenia, które nie będzie miało negatywnego wpływu na zdrowie.

Na dobre wyszkolenie konia składają się następujące aspekty:

Uzyskanie równowagi fizycznej pod jeźdźcem - w rolę wchodzi tu dobrze wygimnastykowany koń. Powinno się rozwijać jego „siłę nośną" bez szkód na zdrowiu. Udoskonalać koordynację, kondycję i wyczulenie na pomoce(sygnały) dawane przez jeźdźca.

Uzyskanie równowagi fizycznej, - czyli trening behawioralny, przezwyciężanie strachu i budowanie zaufania. Koń także musi być pewien, ze ciężar jeźdźca nie zakłóci jego balansu.

Zaburzanie równowagi - podstawowy środek komunikacji

Środek ciężkości konia i jeźdźca powinien znajdować się w tej samej osi pionowej.  Naczelny punk środka ciężkości określa zasada: zwierzę zawsze będzie próbowało utrzymać swój środek ciężkości pod jeźdźcem, ponieważ tak łatwiej mu zachować równowagę.

Jeżeli jedziemy na koniu i chcemy mu przekazać sygnał, to przemieszczamy swój środek ciężkości w prawo, lewo, przód, lub tył w zależności, czego od konia oczekujemy.

Siła nacisku naszych kości kulszowych jest zmienna w zależności od tego, jaki manewr chcemy wykonać:

Jazda w kierunku ruchu - zmieniamy położenie miednicy

Jazda w bok - silniej obciążamy jedno ze strzemion.

Lecz czasem jak działamy ciężarem to nie uzyskujemy takiego efektu, jaki byśmy chcieli, a dlaczego? Ponieważ musimy spełnić następujące warunki:

Połączenie ciężaru ciała z innymi pomocami - pomoc ciężarem jest podstawową pomocą, lecz zdarzają się wyjątki, w których zostaje odseparowana. Prawie zawsze musimy uzupełnić to komendą głosową, łydkami i działaniem wodzy.

Koń i jeździec muszą znajdować się we wspólnej równowadze, - czyli środki ciężkości muszą znajdować się na wspólnej osi pionowej. Jeżeli tak nie jest, to jeździec przeszkadza zwierzęciu.

Krótkotrwałe pomoce ciężarem, - jeśli zadziałamy ciężarem i nasz koń zareaguje to natychmiast musimy zaprzestać działania. Inaczej nie odczuje on żadnej korzyści z faktu, że zachował się poprawnie. Jeżeli po reakcji konia nie zaprzestaniemy pomocy ciężarem, to znieczuli się ona na dalsze nasze działania i niepotrzebnie stanie się sztywny i nieposłuszny.

Sygnały uzupełniające

Tego typu sygnały pozwolą nam zapobiec nieporządnej reakcji lub ją wywołać. Takie pomoce są podkreśleniami i wzmocnieniem pomocy, którą jest ciężar jeźdźca inaczej możemy je nazwać pomocami aktywnymi. Jak możemy się domyśleć przeciwieństwem pomocy aktywnych są pasywne, czyli wstrzymujące ruch konia.

Najlepiej można to zrozumieć na przykładach:

Aktywne wzmocnienie uzupełniające - przenosimy ciężar ciała na lewą stronę( pomoc podstawowa) tym sygnalizujemy zwierzęciu, że ma skręcić w lewo. Aby wzmocnić polecenie używamy pulsacyjne działanie lewej wodzy w lewy bok.

Pasywny przykład, pilnujący sygnał uzupełniający - Przemieszczamy ciężar ciała w lewo, ponieważ zamierzamy w tym kierunku skręcić. Koń zwraca się w lewo, lecz chce uniknąć wygięcia i wpada lewą łopatką do wewnątrz. Przykładając przy popręgu lewą łydkę dajemy mu sygnał „ zostaw łopatkę swobodną, a wygnij się w żebrach".

Współdziałające pomoce aktywne i pasywne - najczęściej używa się ich, kiedy mamy do czynienia z niewyszkolonym koniem. Aby utrzymać konia na zakręcie, powinno się użyć aktywnego wzmocnienia pomocy do zmiany kierunku poprzez działanie wodzą. Lecz jeśli i to nie przyniesie rezultatów i koń nadal będzie wypadał na lewo i lewą łopatką na zewnątrz, to zastosujmy dwie pomoce dodatkowe wstrzymujące: lewa zewnętrzna wodza i pilnująca lewa zewnętrzna łydka.