Koń małopolski
Konie małopolskie w linii żeńskiej wywodzą się od prymitywnych koników polskich. Podwaliny rasy małopolskiej stanowiły głównie ogiery orientalne (perskie, tureckie, turkmeńskie i arabskie) oraz od XIX wieku reproduktory ras czystych (pełnej krwi angielskiej, czystej krwi arabskiej, czystej krwi anglo-arabskiej) oraz półkrwi chowu krajowego lub obcego (Schagya, Dahoman, Furioso, Przedświt, Gidran, Amurath, Gazlan, Nonius). Początki rasy wywodzą się z terenów dzisiejszej Lubelszczyzny. Szczególny wkład w rozwój rasy miały stadniny w Janowie Podlaskim oraz S.O. w Białce koło Krasnegostawu. Istnieją cztery odmiany konia małopolskiego: kielecka, lubelska, sądecka i dąbrowsko-tarnowska. Obecnie najbardziej znane ośrodki hodowli koni tej rasy znajdują się w Walewicach, Janowie Podlaskim, Pruchnej, Trzebienicach i Stubnie.
Charakterystyka
Wysokość: 150 - 155 cm
Eksterier: Mała głowa w typie orientalnym, lekko szczupacza, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Szyja długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka, nieco słaby grzbiet o niewyraźnym kłębie, zad lekko ścięty, dobrze umięśniony, kończyny długie i suche, mocne i szlachetne. Sierść miękka, jedwabista.
Maść: różne typy umaszczenia, lecz najczęściej spotyka się konie maści gniadej i kasztanowatej.
Pochodzenie: południowo i południowo-wschodnia Polska
Ciekawostka: Konie małopolskie są zrównoważone, łagodne, chętne do pracy, pojętne i inteligentne. Temperament odziedziczyły po arabskich przodkach. Dobrze ułożone są grzeczne i wesołe, chociaż nie przesadnie spokojne. Po wojskowych przodkach odziedziczyły odwagę i waleczność. Łatwe w hodowli, niewybredne w kwestiach żywieniowych, cieszące się dobrym zdrowiem.
