Wielkość koni

Mówiąc o koniach mamy na myśli konie wszystkich ras i każdej wielkości, ponieważ nie ma różnicy w pielęgnowaniu, utrzymaniu, czy szkoleniu koni dużych i małych. Lecz należy wiedzieć jak prawidłowo określa się różne typy koni. Przede wszystkim dzieli się je właśnie na duże i małe, co jest z zasady bardzo proste.

W języku hodowców koń, który ma poniżej 148 cm w kłębie, jest małym koniem, a powyżej 148 cm koniem dużym. A dlaczego tak jest?

 Angielskie określenie pony oznacza kuca, który mieści się w kategorii małych koni, a cob – zwierze zaliczane do dużych koni.
Pony to głównie przedstawiciele najmniejszych koni (kuców szetlandzkich) lub ras prymitywnych (fiording, kuc islandzki), które prymitywnym wyglądem, i wysokością różnią się od koni szlachetnych.
Właściciele koni rasy Quarter Horse mają pełne prawo nazywać swoje wierzchowce końmi, gdyż mają one ponad 150 cm w kłębie. Mierzy się ją w centymetrach. (Kłąb to kostna wyniosłość w miejscu gdzie kończy się szyja, a zaczyna grzbiet konia.) Podczas wykonywania tego pomiaru przy lewym przednim kopycie konia stawia się specjalną laskę zoometryczną zaopatrzoną w podziałkę i poziome ramię. Następnie odczytuje się wysokość na podziałce. Mimo to chętnie mówią o nich pony, – co wiąże się z tradycją kowbojską. W starych angielskich pieśniach i opowiadaniach także słowo pony oznacza konia wierzchowego.

Nietrudno zauważyć, jak niedorzeczne są dyskusje nad podziałem koni pod względem wysokości w kłębie. Nie warto się nawet zastanawiać nad tym, czy trzeba się wstydzić, że jeździ się na małym koniu, a nie na dużym. Jest to wyłącznie sprawa osobistych gustów i upodobań. Małe konie zadziwiają zwrotnością, szybkim i zwinnym ruchem. Są często łatwiejszymi wierzchowcami niż duże i co jest równie ważnym argumentem wpływającym na ich korzyść, są tańsze w utrzymaniu. Duże konie mają bardziej płynne ruchy, wspaniały galop i wygodniejszy kłus. Fascynują swoja siła i szybkością, podczas gdy małe konie odznaczają się raczej wytrzymałością i zdolnością do pracy z dużym obciążeniem. Jak wszystko, tak i wzrost ma swoje wady i zalety.

Konie należy wybierać kierując się ich użytkowością, a więc zdolnością wykonywania pracy, a nie upodobaniami. Dlatego faworyzuje się na ogół konie średniego wzrostu. Większość koni użytkowych, od arabskich od Quarter Horse, mieści się w granicach 150-165 cm wysokości w kłębie. Dotyczy to także koni w typie cob, które łączą masywna budowę ciała ze szlachetną głową i żywym temperamentem. Welsh Cob to pochodzące z Anglii wszechstronnie użytkowe zwierzęta, zdatne do pracy w zaprzęgu jak i również pod siodłem.

J.F