Kuc islandzki

Kuce islandzkie zawsze były bohaterami wielu baśni. Istnieje o nich dużo opowieści i legend o małych dzielnych koniach. Lecz nie wszystkie twierdzenia są prawdziwe. Niektóre źródła podają iż kuce islandzkie hoduje się w czystości rasy od 930 lecz niestety jest to nieprawdą. Hodowla w czystości rozpoczęła się dopiero w 1930 roku.

Historia koni duńskich, norweskich, i rzymskich ma podobna historię. Nawet znawcom koni czasem jest ciężko rozpoznać kuca islandzkiego na pierwszy rzut oka.

Kiedy kuce zostały sprowadzane na kontynent automatycznie rozwinęła się jazda rekreacyjna. Te przesympatyczne małe koniki od razu stały się rodzinnymi pupilami.

I szybko się zorientowano, że konie poruszają się w dość szczególny sposób i to zasługuje na uwagę ponieważ jest to ich wielka zaletą. Więc nie tracąc czasu zaczęto udoskonalać  te „nowe" chody. Po pewnym czasie opanowano je do perfekcji i zaczęto organizować zawody dla koni poruszających się inochodem i töltem.

Na początku spotkania miały charakter uroczystościowy, ale jak wiadomo jeźdźcy ulegli pokusie i spotkania zmieniły się w sportową rywalizację.

Dziś istnieje mała grupa osób, które wyłącznie zajmują się kucami islandzkimi. Widowiskowe chody są teraz zaliczane do kryterium hodowlanego, a późno dojrzewające konie, które powinny być brane pod siodło dopiero po ukończeniu piątego roku życia są coraz częściej brane przed ukończeniem tego wieku.

 Wysokość : 132-146 cm

Pokrój : Kuc o zwartej budowie ciała z gęstą grzywą  i ogonem : posiadający często wysoko osadzona szyję i spadzisty zad.

Maść: Wszystkie maści podstawowe

Ciekawostka : Kuce islandzkie są krępymi końmi odpornymi na niesprzyjające warunki atmosferyczne, bez trudu potrafią nosić na swoim grzbiecie dorosłe osoby.