Koń Przewalskiego

Rasa tych koni została odkryta w 1879 roku, przez rosyjskiego pułkownika Mikołaja Przewalskiego podczas ekspedycji w Mongolii.  Zwierzęta była nieduże, płochliwe, o bardzo ujednoliconym wyglądzie, sierści czerwonobrązowej do bladobrązowej i stojącej grzywie. Ich wysokość to ok. 140cm. Podczas badań na szkieletach tych koni, naukowcy wykazali iż są to zwierzęta stepowe. Od nazwiska ich odkrywcy nazwano je później końmi Przewalskiego.

Na stepach miedzy Rosją, a Chinami konie te przeżyły wiele tysięcy lat. Lecz w późniejszym okresie ich tereny zasiedlili ludzie. Zwierzęta hodowlane zabrały dzikim koniom pastwiska, a działania wojenne przerzedziły stada. W 1968 roku widziano na wolności ostatniego dzikiego konia Przewalskiego. Mimo wszystko konie te przetrwały i są obiektem zainteresowań wielu naukowców. Po ich odkryciu zostały wyłapywane źrebięta ze stad i umieszczane w ogrodach zoologicznych, tylko do obserwacji. Na początku konie urodzone na wolności źle znosiły niewolę, lecz ich potomstwo przywykło do życia w zamknięciu.

Rasa ta jednak była zagrożona wymarciem podczas drugiej wojny światowej. Lecz od roku 1959 zaczęto rozpowszechniać ich w hodowli w niewoli i na całym świecie.

Lecz tak szczerze hodowla tych koni nie jest łatwa. Wszystkie konie będące pod opieką ludzką posiadają dokumentacje przodków sięgającą tylko od 13 pokoleń.  

Kiedy prowadzi się chów wsobny, czyli kojarzy się konie spokrewnione ze sobą, trzeba działać wedle starannego planu. W takim wypadku ogiera lub klacz transportuje się przez pół kuli ziemskiej, aby w innym stadzie odświeżyć krew.

Zmiany polityczne, które nastały po 1990 roku, otworzyły przed hodowlą koni Przewalskiego nowe perspektywy. Mongolia znów wprowadziła konie do swojej ojczyzny i tworzy rezerwaty, gdzie konie mogą żyć na wolności.

Od 1992 istnieją rezerwaty dla koni Przewalskiego w pobliżu pustyni Gobi i przy Ułan Bator, stolicy Mongolii. Lecz w pobliżu ziemskich posiadłości chłopi i pasterze obawiają się iż konie będą wyrządzać straty w ich uprawach. Jest także niebezpieczeństwo kojarzenia się dzikich koni z końmi domowymi.

Może się więc zdarzyć, że wolność koni Przewalskiego zostanie dalej ograniczona, jak kol wiek słabo zaludniona Mongolia może zapewnić duże przestrzenie w rezerwatach. Sam teren koło Ułan Bator liczy ok. 40 hektarów.

Charakterystyka

Wysokość : ok. 140 cm

Eksterier : Duża mocna głowa z małymi oczami i uszami, stercząca grzywa, krótka szyja, prosty grzbiet, stabilne kończyny i mocnych stawach.

Maść : Bułana, czerwonobrązowa do brudnobrązowej,  pręga na grzbiecie, pręgowanie kończyn.

Pochodzenie : Mongolia

Ciekawostka : Azjatycki dziki koń, spotykany głównie w ogrodach zoologicznych i parkach ze zwierzętami.

J.F