Koń Berberyjski

Do XVII koni berberyjskich używano tylko w celach wojennych. Kontakt między Afryką Północną a Francją spowodował, że konie dotarły do Europy. We Francji konie te spotkać można było w barokowych szkołach jazdy na dworach szlacheckich. Okazały się zdolne, przyjacielskie o dużych predyspozycjach do klasycznej szkoły jazdy.

Częste używanie koni berberyjskich do walk sprawiło, że hodowano zwierzęta silne, odporne, o mocnych nerwach. Beduini z północnej Afryki używali najczęściej ogierów, i tylko te które przeżyły podczas walki były użyte w hodowli.  

Dawniej konie berberyjskie trafiały do Europy jako łup wojenny, obecnie sprowadza się je w charakterze rekreacyjnym, głównie do Niemiec i Francji. We Francji często krzyżuje się je z końmi arabskimi w celu uzyskania dobrego konia rajdowego. W Niemczech hoduje się je w czystości rasy i szkoli według klasycznej szkoły jazdy.

Nowy orientalny typ konia berberyjskiego powstał w wyniku krzyżowania koni berberyjskich z arabskimi. Jest to zwierze bardziej eleganckie i smuklejsze.

Obydwie rasy odznaczają się miękkim ruchem i twardym charakterem.

Hodowla koni berberyjskich poza ich ojczyzną nie jest rozpowszechniona, ponieważ jest to związane z trudnościami importu klaczy. W ojczyźnie tych koni, to ogiery są końmi użytkowymi, wierzchowymi i łatwiej jest się z nimi rozstać. Nieliczne klacze znajdują się w Europie i są używane przez swoich właścicieli do hodowli, co być może spowoduje , że będzie można spotkać konia berberyjskiego europejskiej hodowli.

Charakterystyka:

Wysokość: około 155 cm

Eksterier: koń w typie orientalnym, średniej wielkości, sucha czasem garbonosa głowa: w starym typie silna masywna szyja, mocne kończyny i ścięty zad.

Maść: wszystkie maści podstawowe, najczęściej siwa

Pochodzenie: Afryka Północna

Ciekawostka: Jest to bardzo stara rasa, używana przez Beduinów jako konie bojowe ze względu na swoja odporność na stres, wytrzymałość i opanowanie. Dziś cienione są jako konie rekreacyjne.

Justyna Felgenau

foto wikipedia.org